Gdy prowadzę webinar, kolejny dzień lubię zrobić sobie luźniejszy. Tak było i w tym przypadku. Wybrałam się do ulubionej kawiarni, by nadrobić blogowe zaległości i napisać choć jeden nowy artykuł. Pisanie szło mi tak sprawnie, że po niecałej godzinie artykuł był gotowy. Ale skoro już ruszyłam się z domu, postanowiłam napisać jeszcze jeden, z tym że... właśnie skończyła mi się kawa. Podeszłam do lady, zamówiłam ulubione latte z napojem sojowym i stwierdziłam, że przy okazji czas nagrodzić się za udany webinar!
Już po kilku minutach kelnerka przyniosła do mojego stolika kawę i obłędnie pachnące crumble z kruszonką i gałką lodów waniliowych. Zrobiłam sobie chwilę przerwy, by móc delektować się smakołykami, przy okazji praktykując mindfulness. Wspaniała chwila: tylko ja, gorące owoce, chrupiąca kruszonka i domowe lody.
Już zbliżałam do ust łyżeczkę, by skosztować pierwszy kęs, aż nagle zadzwonił mój telefon. I to ten służbowy! Ledwo parę dni wcześniej postanowiłam, że udostępnię numer na stronie internetowej, by klienci mieli ze mną łatwiejszy kontakt. Odebrałam od razu!
- Dzień dobry! Pani Emilia, tak? Bo Pani ma tu na stronie taki artykuł o Linkedin... I ja właśnie sobie ustawiam profil, ale nie mogę znaleźć jednej opcji... czy mogłaby mnie Pani pokierować?
Moją pierwszą reakcją było oburzenie, zresztą słuszne. Zaczęłam jednak dopytywać, o co konkretnie chodzi. Ostatecznie, sfrustrowana i zła na siebie, i tak kazałam panu przesłać pytanie i link do profilu mailem.
Trzy minuty później patrzyłam już tylko na smętną breję, która została z moich ulubionych lodów waniliowych.
To był dzień, kiedy zdjęłam numer ze strony, podniosłam ceny i zapisałam swoje dwie pierwsze oficjalne zasady biznesowe:
1. Nowi klienci mogą kontaktować się ze mną tylko online,
2. Nie udzielam eksperckich wskazówek bezpłatnie.
Teraz lista jest dłuższa, a ja mogę delektować się ciągle zimnymi lodami i ciągle ciepłą kruszonką.
